Een bijna eindeloze afstand prijkt op de 'inclusiviteitslijsten' die rondgaan in bibliotheekland. Hoofdpersoon is Shirin, een 16-jarige dame, wiens ouders uit Iran komen. Ze kiest ervoor met hoofddoek naar haar zoveelste nieuwe school te gaan en ze baalt ervan als terrorist of als onderdrukte moslima te worden gezien. Ze steekt haar bezwaren tegen de vooroordelen van schoolgenoten niet onder stoelen of banken. De eerste helft van Een bijna eindeloze afstand gaat erover en over de angst om vrienden te maken op school.
Eerlijk gezegd dacht ik na het zoveelste hoofdstuk: "Stop ff met zeuren, ik weet het nu wel". Tot het moment waarop duidelijk wordt hoe de hele school op zijn kop staat als het moslimmeisje 'verkering' blijkt te hebben met de basketbalheld van de school. De basketbalheld wordt uit het schoolteam gezet, van landverraad beschuldigd (9-11 is een jaar geleden) en kan naar zijn studiebeurs fluiten.
Als onderdeel van een witte meerderheid, kan ik me gewoon niet voorstellen hoe het voelt om tot een minderheid te behoren. Een boek als Een bijna eindeloze afstand geeft toch een beetje inzicht. Je moet ergens beginnen.
Tahere Mafi schreef behalve dit autobiografische boek een populaire serie science fiction romans voor YA.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten