Roqi is een puber die mokkend door het leven gaat. Hij is ontevreden over zijn plek in de stam. Nog voordat hij de status van volwassen stamlid verwerft, verwoest een vulkaanuitbarsting het kamp van de stam waarin op dat moment de ouderen verblijven. De groep jongeren waarmee Roqi op pad is, weet te ontkomen. Dan begint een overlevingstocht vol strijd en ontberingen in het Noord Amerika van 10.000 jaar geleden. Volgens mij kon het ook best een ander deel van de wereld zijn geweest.
Heel prettig lezend verhaal van een overlevingstocht in de middensteentijd. Het is leuk om te lezen hoe mensen aan hun voedsel kwamen. Grappig zijn de namen die Morosinotto geeft aan de dieren en planten. Spannend zijn de jachtavonturen en boeiend de uitleg over verdedigingsmechanismen. Kortom: wanneer het in geschiedenislessen gaat over de steentijd is De laatste jager een heel geschikte titel om aan begin en eind van de les tien minuten uit voor te lezen.
Morosinotto is een rasverteller. Die conclusie had ik na het lezen van Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw in 2021 al getrokken. Bij dat boek bevreemdde het mij al dat de beide hoofdpersonen op kilometers afstand met elkaar konden communiceren. Roqi en zijn stamgenoten kunnen dat ook via zogenaamde Berichten. Voor het verhaal prettig, maar ik geloof het eigenlijk niet. De schrijver dekt zich in door in zijn nawoord dr. Eliza Winkler te laten melden dat "mensen die voortdurend in deze kleine, gesloten stammen leefden een extreem sterke, bijna telepathische mentale band moeten hebben gehad...". Het zal wel.
Hulde aan vertaler Pieter van der Drift die vast meehielp aan het bedenken van de namen voor de diersoorten.
