Otis / Martijn Niemeijer

Kinderboekoloog Jaap Friso is niet positief over Otis: te veel, te zeer uiteenlopende, te onwaarschijnlijke gebeurtenissen in het leven van een 17-jarige flatbewoner. En Jaap Friso heeft gelijk, maar ik vind het zuur om toe te geven. Want Otis is zo leuk en zo slim en zo ontroerend en makkelijk lezend en verrassend en hij heeft het hart zo op de goede plek. Het is Niemeijer allemaal vergeven, wat mij betreft. Op Niemeijers website geven veel mensen met maatschappelijk aanzien commentaar op zijn boek. Zeer lovend commentaar. De uitzondering wordt gevormd door een oud-monteur van Otis Liften: ‘Ik vond het eerlijk gezegd een rotboek. Zoals die gasten de hele tijd met de lift lopen te sodemieteren!' 

Een lied dat alleen ik kan horen / Barry Jonsberg

Rob is ongelooflijk bijdehand, maar zijn klasgenoten en hijzelf hebben het niet door. Niemand heeft het door (afgezien van zijn ouders, een leerkracht/beschermengel, zijn opa en een héél goede vriend). Aan het einde van het verhaal heeft Rob geleerd dat hij talenten heeft: hij kan goed keepen, opkomen voor dierenrechten en toneelspelen. Tot zover is Een lied dat alleen ik kan horen een heel vermakelijke en ontroerende coming of age roman. Maar dan volgt op de laatste pagina's een ontknoping die deze ervaren lezer van het genre echt niet had zien aankomen.... Ik vraag me af of ik dit aan het begin van het verhaal had willen weten?
Ondertussen benieuwd geworden naar ander werk van Jonsberg.

Hoe ik talent voor het leven kreeg / Rodaan Al Galidi

Al Galidi is een verteller en een schrijver in al zijn vezels. Hij observeert, analyseert en weet heel scherp te verwoorden wat hij meemaakt als asielzoeker in Nederland. Onwaarschijnlijk treurigmakende, schrijnende en belachelijke verhalen: een feest om te lezen.