De vader met de grote schoenen / Moni Nilsson

Voor mij was de omslag reden om dit boek mee te nemen. Maar ik ben dan ook een bijna-babyboomer. Voor veel kinderen is de omslag juist reden om het boek te laten liggen, denk ik. Van de 57 exemplaren in Utrechtse bibliotheken zijn er slechts 13 uitgeleend. Dat Moni Nilsson eerder de Tsatsiki-serie schreef en de Astrid Lindgren-prijs kreeg, zoals de achterflap vermeldt, trekt jeugdige lezers echt niet over de streep. De inhoud dan? Die is grappig, gezellig, herkenbaar. Dus niet spannend, avontuurlijk, romantisch of griezelig. Bruikbaar? Om voor te lezen in de bovenbouw als het gaat over lentekriebels, relaties en andere softe onderwerpen in scholen voor de beter gesitueerden. Ben benieuwd of er meer delen Semlan och Gordon vertaald gaan worden in Pita en Svenne. Inkomsten uit de Stichting Leenrecht zullen daartoe geen aanleiding vormen, verwacht ik.

Toen kwam Sam / Edward v.d. Vendel

Een sneeuwwitte Pyreneer berghond koos het gezin van Kix en Emilia als 'baasje' en daar deed hond Sam erg verstandig aan. Verwaarloosd door de eigenlijke eigenaar, zoekt de hond een nieuw onderkomen. Een liefdevoller huishouden kon hij niet treffen. En nog verstand van honden ook. Maar Kix, zijn zus en zijn ouders moeten wel een nachtlang doodsangsten uitstaan. Aangrijpend, spannend en waar gebeurd. In de A-boekenhoek (voor kinderen t/m 8 jaar) een zeer zeldzame combinatie. Illustraties van Philip Hopman. Ik wil naar het WKZ.

Een keukenmeidenroman / Katryn Stockett

Lekkere pil voor week 2 en 3 van de vakantie, dacht ik zo. Pleun kwam er tussen. Evenveel pagina's (bijna 500), maar nu een 4,5 cm dik zwaar boekblok. Ook het onderwerp van Een keukenmeidenroman is zwaar: racisme. Er wordt heel wat afgezweet in de keukens van Mississippi gedurende de 60er jaren. Want er mag dan al airco bestaan, er zijn al stofzuigers, afwasmachines en elektrische mixers, apartheid gaat onverminderd voort. Toch is dit een luchthartig boek. Ideaal om met je voeten in een teiltje op het terras onder een parasol te lezen, gekoelde consumpties binnen handbereik. Genoeg vermakelijke pagina's om voorlopig niet op te hoeven staan. Als in februari de reserveringslijsten zijn ingekort, zal ik The Help eens gaan bekijken.

Pleun / Detlev van Heest

Prima boek voor week 1 van de vakantie, want maar 2 cm dik, dacht ik zo. (Vergelijking met Keukenmeidenroman: 493 p op 4,3 cm) Pleun heeft me 3 vakantieweken, 496 bladzijden lang op 65 grams papier in de greep gehouden. De vuile rat. Lang heb ik me afgevraagd waarom dit boek nou toch Pleun moest heten, na p 470 (ongeveer) begreep ik dat er eenvoudigweg geen andere titel mogelijk is. Geen lichtvoetige vakantielectuur, maar wel een erg genietbaar dagboek, geschreven om gelezen te worden door anderen dan de schrijver. Met weldadige humor. Volgens de achterflap voor liefhebbers van J.J. Voskuil.