Het zal ergens in de eerste helft van de jaren '80 zijn geweest dat ik een cursus AMV (algemene muzikale vorming) deed in de muziekschool annex theater in mijn woonplaats. We kregen lessen over muziekgeschiedenis, muziektheorie en muziekinstrumenten. Als er in het theater uitvoeringen waren van klassieke muziek, werden we in de gelegenheid gesteld deze bij te wonen. Dat was voor mij een heel nieuwe ervaring. Ik vreesde in slaap te vallen na een kwartier, maar ik zat 1,5 uur op het puntje van mijn stoel. Zo spannend vond ik het om de musici aan het werk te zien. Onze docent regelde een 'meet and greet' met de muzikanten. De naam
Anner Bijlsma is me nadien altijd bijgebleven. Ik werd betoverd door zijn spel op de cello. Hij bleek tijdens de 'meet and greet' een innemende en ontwapenende persoon.
Toen ik bij toeval De Vondel tegenkwam in onze bieb, dacht ik: "Waarom worden we in Vianen opgezadeld met zo'n lullig boekje?"
Tot ik de naam van de schrijfster zag en de muzieknoot in de titel. Toen drong tot mij door dat Carine Bijlsma wel eens de dochter kon zijn van
de grote cellospeler.
En dat is ze ook. En haar moeder is niemand minder dan de beroemde violiste Vera Beths, die inderdaad ook van de partij was bij de uitvoering in het theater.
In De Vondel noteert Bijlsma gebeurtenissen uit haar jeugd met de heel bijzondere bewoners van een heel bijzondere woning. Niets meer en niets minder.
Carine Bijlsma heeft inmiddels zelf Wikipedia gehaald als fotografe en documentairemaakster.
