De battle / Hanneke Groenteman

 

Het boek De battle heeft een missie. Hanneke Groenteman vraagt jonge lezers om niemand buiten te sluiten. Hoofdpersoon is de 15-jarige Pakistaanse Yara, woonachtig in een azc. Ze vindt geen aansluiting bij leeftijdgenoten totdat ze samen met een klasgenoot een presentatie houdt in de vorm van een battle. Hier krijgt het verhaal voor mij een te hoog Tina-gehalte. De keuze van het onderwerp (Audrey Hepburn of Marilyn Monroe), de samenwerking van de twee presentators, het verloop van de battle en het wel heel erg happy end, maken De battle ongeloofwaardig, wensvervullend en politiek correct. Het zal lezers van een jaar of 13 worst zijn, denk ik, want het boek leest lekker makkelijk weg.

Moord op de moestuin / Nicolien Mizee

De Nicolien Mizee in het interview met Gijs Groenteman lijkt helemaal niet op hoofdpersoon Judith in Moord op de moestuin. Die Judith heeft met Mizee gemeen dat ze schrijfster en schrijfdocent is, maar de eerste stapt overal zonder gêne of reserves op af. Dat kan je van Mizee niet zeggen.

Mizee is een meisje dat altijd al schrijver had willen worden. En ze is daarin glansrijk geslaagd. Moord op de moestuin werd DWDD-boek van de maand februari 2019. Die eervolle vermelding had het van mij op grond van het omslag al mogen krijgen. Een klassieke whodunnit met rake typeringen van hedendaagse eigenaardigheden, bizarre gebeurtenissen en boeiende hoofdpersoon. Hier lust ik wel pap van.

De boektrailer is gemaakt met werk van Nynke Kuipers. Ik vermoed dat de omslagillustratie ook van haar hand is.

Moord op de Moestuin

Homme en het noodgeval / Annejan Mieras

Homme moet zijn eigen kamer uit omdat zijn ouders hebben besloten een meisje op te vangen dat tijdelijk niet bij haar eigen ouders kan wonen. Mooie boel. Pien pikt niet alleen zijn slaapkamer in, ze hoeft geen sperziebonen te eten, zijn vrienden pesten hem met haar en ze ligt dwars bij de wandelingen met zijn vader. 

Je zal maar zulke weldoeners als ouders hebben. 

Toch ontstaat er een soort vriendschap tussen Homme en de logé als ze samen ontdekken hoe het zit met de vader van Pien. Een verrassende ontknoping. Mieras  zal met Homme en het noodgeval de prijs van de Kinderjury niet winnen, maar misschien wel iets griffelachtigs? 

Homme en het noodgeval kan in bovenbouwgroepen misschien het gesprek op gang brengen over pleegzorg of ouders met psychiatrische aandoeningen.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef / Annet Huizing

 

Een van de wijze lessen die Katinka krijgt van haar  overbuurvrouw, die een beroemd schrijfster is, luidt: show, don't tell. Katinka showt ons hoofdstuk voor hoofdstuk hoe ze leert leven met de vriendin van haar vader.  En ze showt ons waarom de schrijvende overbuurvrouw alleen woont. Fictie waarvan ik heb gesmuld, omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar de horten en stoten in andermans leven. En de schrijfadviezen van de overbuurvrouw vind ik interessant.

Bestaan er eigenlijk kinderen die ervan dromen schrijver te worden? 

Als ze bestaan en behoefte hebben aan tips: op Youtube hebben grote namen als Harmen van Straten, Anna Woltz en Paul van Loon filmpjes gepost. Als het menens is, zijn de  lessen en opdrachten in dit boek voor aspirant auteurs van meer waarde, vind ik.

Huizing mocht een griffel in ontvangst nemen voor Hoe ik per ongeluk een boek schreef. Het boek werd ingedeeld bij de non fictie omdat er in 2015 voor de 9+ fictie al twee griffels vergeven waren.

Een bijna eindeloze afstand / Tahereh Mafi

Een bijna eindeloze afstand prijkt op de 'inclusiviteitslijsten' die rondgaan in bibliotheekland. Hoofdpersoon is Shirin, een 16-jarige dame, wiens ouders uit Iran komen. Ze kiest ervoor met hoofddoek naar haar zoveelste nieuwe school te gaan en ze baalt ervan als terrorist of als onderdrukte moslima te worden gezien. Ze steekt haar bezwaren tegen de vooroordelen van schoolgenoten niet onder stoelen of banken. De eerste helft van Een bijna eindeloze afstand gaat erover en over de angst om vrienden te maken op school.

Eerlijk gezegd dacht ik na het zoveelste hoofdstuk: "Stop ff met zeuren, ik weet het nu wel".  Tot het moment waarop duidelijk wordt hoe de hele school op zijn kop staat als het moslimmeisje 'verkering' blijkt te hebben met de basketbalheld van de school. De basketbalheld wordt uit het schoolteam gezet, van landverraad beschuldigd (9-11 is een jaar geleden) en kan naar zijn studiebeurs fluiten.

Als onderdeel van een witte meerderheid, kan ik me gewoon niet voorstellen hoe het voelt om tot een minderheid te behoren. Een boek als Een bijna eindeloze afstand geeft toch een beetje inzicht. Je moet ergens beginnen. 

Tahere Mafi schreef behalve dit autobiografische boek een populaire serie science fiction romans voor YA.