Dit is het eerste tweede deel dat het eerste deel overtreft. Bijna elke pagina is goed voor op zijn minst een grijns. Om sommige passages hardop gelachen, dat was me na Carmiggelt in de jaren '70, en Townsend in de jaren 80 niet meer gebeurd, geloof ik. Toch komt er zware kost op het pad van hartveroverende Antsy: een gokverslaafde vader, een vader met een hartaanval, een vriend met een levensbedreigende ziekte. Hulde aan Neal Shusterman dus en degene die Antsy does time vertaalde: niemand minder dan Lydia Meeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten