Suikerland / Henna Goudzand Nahar, Renate Siepel

In 1977 maakte ik voor aardrijkskunde op de middelbare school een examenwerkstuk over Suriname. In dit pre-Internettijdperk vond ik nagenoeg geen informatie in de bibliotheek. Anton de Kom was er, maar verder was ik aangewezen op de brochures en bulletins die de Wereldwinkel verspreidde. En die brochures openden mij de ogen. Hoe Nederlandse bedrijven schaamteloos de natuurlijke schatten van dit rijke land naar Nederland exporteerden en door mensenhandel een samenleving hadden gecreëerd, waarin de bevolking tot op het bot verdeeld was en verschillende groeperingen tegen elkaar uit werden gespeeld om de witte macht in stand te houden. Ik schaamde me dood. En nog schaam ik me, als ik in het Rijksmuseum de rijkdom zie opgesteld die wij over de ruggen van zoveel mensen in de koloniën hebben verworven. Hoe durven we!

Ik kreeg een mager zesje voor het werkstuk, waar ik zoveel tijd in had gestopt. Mijn lerares vond dat ik de geschiedenis van Suriname te eenzijdig had belicht. 

Suikerland zou mijn 'belichting' alleen maar hebben bevestigd. Ik wist niet dat Afrikaanse stammen die oorlog met elkaar voerden, de mensen van de verliezende stam tot slaaf maakten en voor de winnende stam lieten werken. Maar... zo zegt een lid van de verliezende stam: "Bij de volgende oorlog, wint onze stam en maken wij de andere stam weer tot slaaf". Voor hoofdpersoon Esi, die  via een vreselijke bootreis naar Suriname wordt getransporteerd, is de situatie veel minder hoopvol. Goudzand Nahar beschrijft het leven van Esi als slavin en haar vluchtpoging.

Als ik de website van Siepel bekijk, geloof ik dat haar illustraties voor Suikerland niet helemaal representatief zijn voor haar prachtige werk.