Als je iemand bent die elke ontwikkeling in een boek wil kunnen verklaren, is Films die nergens draaien misschien niet zo aan je besteed. Ik ben zo iemand. Als ik geen bibliothecaris was die heel veel aanbevelingen voor 'Films die nergens draaien' voorbij heeft horen komen, zou ik zijn afgehaakt op het moment dat hoofdpersoon Cato kennismaakt met een filmdoek waar je doorheen kunt stappen. Maar ik ben nu eenmaal wel een bibliothecaris en ik wilde heel graag weten of de vader van Cato zou ontdooien en of Cato met de buurvrouw/huishoudster zou leren leven. Gelukkig was ik zo nieuwsgierig, want in de laatste hoofdstukken van Films die nergens draaien werd ik 'beloond'. Misschien nog wel het meest door de prachtige schutbladen die Yvonne Lacet maakte. Ik leg me er maar bij neer dat ik grote delen van het verhaal niet kan verklaren.
Yorick Goldewijk ontving voor dit boek de Gouden Griffel 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten