Wanneer ik in Antwerpen mensen gewaar word die tot de orthodox joodse gemeenschap behoren, moet ik me inhouden om hen niet met open mond aan te staren. Die pijpenkrullen: hoe doen ze dat?
Achter in Het (niet zo) orthodoxe leven van Hoodie Rosen zit een woordenlijst van 3 pagina's. Ik heb die lijst vaak geraadpleegd. Sjonge, wat moet je veel doen, laten en leren voordat je een volwaardig lid van de gemeenschap bent.
Hoofdpersoon Hoodie Rosen wordt verliefd op een niet joods meisje. Dat valt bij geen van beide thuisfronten goed. Groter kunnen de cultuurverschillen niet zijn. Hoodies familie probeert ruimte in de stad te creëren voor religieus onderwijs, een synagoge, restaurants en winkels waar koosjer voedsel te verkrijgen is. De moeder van Anna- Maria is burgemeester en vreest dat 'haar' stad wordt overgenomen door de joodse gemeenschap. Het komt tot een schietpartij van antisemieten op de enige koosjere winkel in de wijk.
Gek genoeg is die gebeurtenis de opening naar dialoog.
Amerikaan Isaac Blum is docent op middelbare scholen. Het (niet zo) orthodoxe leven van Hoodie Rosen is zijn debuut. Echt makkelijk te lezen is dit boek niet. Blum is niet te lui om lange zinnen te maken. De gedachtegang van Hoodie is niet altijd makkelijk te volgen en de betekenis van talrijke joodse woorden in de tekst nopen je om steeds te bladeren naar de woordenlijst. Toch vond ik dit een boeiend boek met een hoopvol einde en een prachtig front.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten