Misschien dat kinderen met Greenpeace-ambities zich wel aangetrokken voelen tot dit boek. Ik vond sommige van de illustraties heel goed getroffen. Maar ik koos dit boek eigenlijk omdat Hannah Gold voor haar debuut De laatste beer uitvoerig gelauwerd werd. Voor De verdwenen walvis kreeg ze de Edward Stanford Children's Travel Book of the year. Reizen, ontdekken en avontuur spelen inderdaad grote rollen in dit boek. Hoofdpersoon Rio (11 jaar) kan walvissen aan horen komen. Dat maakt hem een handig bemanningslid voor het toeristenschip van vriendin Marina en haar vader aan de kust van California. De moeder van Rio is in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen omdat ze aan depressies lijdt. In dit boek wordt gesuggereerd dat alleen Rio haar (walvis Witsnuit of de moeder van Rio?) kan redden. Ik kan er niet zo goed tegen dat de schrijfster het lot van de walvis koppelt aan de toestand van Rio's moeder.
De info over de reis die grijze walvissen jaarlijks afleggen, vond ik interessant en ook vond ik het leuk om te lezen dat walvissen over de hele wereld worden gevolgd door (amateur-)onderzoekers die hun bevindingen en foto's met elkaar delen op speciale websites. Jammer dat daar nog ruim 300 pagina's omheen gebreid zijn die bij mij enorme jeuk veroorzaken.
Om de één of andere reden vind ik de illustraties waarop de oma van Rio wordt afgebeeld heel erg mooi. Levi Pinfold is duidelijk niet de eerste de beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten