Je moeder verliezen als je twaalf bent, is te erg voor woorden. Dat vindt Nicolaus ook, toch staat dit verschrikkelijks te gebeuren. Als het hem allemaal te veel wordt vlucht hij met de lift naar de kelders van het ziekenhuis. Daar staat een trein klaar die hem naar het Laatste Station brengt. Op het Laatste Station kun je de tijd stilzetten en even terug naar de tijd dat je de dood van je moeder nog niet aan zag komen.
Geen vrolijk onderwerp. Ik zou het als kind nooit hebben durven kiezen. Dan kunnen volwassenen nog zo lyrisch doen over het poëtische taalgebruik; zij hebben misschien nog wel levende moeders.
Palmkvist oogstte veel lof met zijn tweede kinderboek.
Via onderstaande link zie je de originele Zweedse uitgave en de Nederlandse waarvoor Jeska Verstegen het omslag maakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten