Generaal zonder leger / Özcan Akyol

Nog nooit las ik een essay. Als Generaal zonder leger niet van Eus was geweest en hinderlijk in de weg had gelegen, was ik misschien wel zonder ooit een essay te hebben gelezen, het graf ingegaan. Ik zal de enige niet zijn. Het eerste hoofdstuk in dit boekwerkje verhaalt over een zenuwachtige bibliotheekjuf die een lezing van Akyol heeft georganiseerd, maar er niet in is geslaagd publiek naar de zaal te lokken. Daar had ie me. Dat vond ondergetekende bibliotheekjuf erg vermakelijk. En de geruststellende woorden van de schrijver vond ze  sympathiek.

De woorden in de daarop volgende hoofdstukken zou ze wel driedubbel willen onderstrepen. Je mag Eus gerust een overijverige ijdeltuit vinden,  hij doet tenminste oprecht, bijna belangeloos, veel moeite om jonge mensen warm te laten lopen voor het lezen van boeken. Dat kun je van  boekhandelaren die zich denigrerend uitlaten over de lezers van Zeven zussen (maar er wel hun zakken mee vullen) niet zeggen.

Van wie moeten onze kinderen leren dat boeken lezen je leven verrijkt?

Een HAVO scholiere zocht in onze bieb wanhopig naar De passievrucht (Karel Glastra van Loon). Haar leraar Nederlands had opdracht verstrekt dit werk te lezen. Boek uitverkocht en overal uitgeleend. Toevallig had ik deze titel op een Koninginnedag van een kleedje geplukt en ik bood haar mijn boek aan. De scholiere nam het mee naar school en gaf het sneller dan ze het gelezen kon hebben aan me terug. Deze versie mocht ze niet lezen: het was een filmeditie. De tekst was aangevuld met wat foto's uit de film, maar verder exact gelijk aan eerdere uitgaven!!!!! Ik zie het somber in voor de leesvaardigheid van onze jongeren, zolang er docenten voor de klassen staan die zelf kennelijk analfabeet zijn.